Ο Γιώργος είναι νομάς free camper και ανακαλύπτει τον κόσμο με τη μοτοσυκλέτα του

Θέλει να μας πάρει νοητά μαζί του, όχι μόνο σε μέρη που δεν ξέραμε ότι υπάρχουν, αλλά να μας δείξει έναν αντισυμβατικό, διαφορετικό τρόπο ζωής, μακριά από τις πλασματικές υλιστικές ανάγκες, κοντά στη φύση και τους ήχους της, λίγο πιο κοντά στον απόλυτο ορισμό της ελευθερίας. «Σκοπός μου, φίλε πάσχοντα, είναι να σου δείξω μια διαφορετική οπτική για το πώς να ζεις στο πετσί σου κάθε μέρος που πατάς. Ενεργοποιήστε τους αισθητήρες σας. Η μυρωδιά ενός σημείου που αλλάζει την αυγή, το σούρουπο και το ηλιοβασίλεμα.

Να μυρίζεις τη γη όταν την έκανες προσκεφάλι σου εκείνο το βράδυ που κοιμήθηκες έξω κοιτάζοντας τα αστέρια, και τον καπνό από τη φωτιά που σε κράτησε ζεστό μέχρι να κοιμηθείς».

«Να ξυπνάς με ήχους που δεν σε είχαν ξυπνήσει μέχρι τώρα. Ακούγεται σαν εκείνου του ποταμού που περνά λίγα βήματα μακριά σου. Ακούγεται σαν αυτό του κύματος που καταλήγει στα σύνορα ξηράς και θάλασσας, προσπαθώντας συνεχώς να του κλέψει λίγο περισσότερο έδαφος.

Ήχοι κιθάρας, μπουζουκιού, cajon ή didgeridoo στα βάθρα της Σαμοθράκης, στη Λαύρακα της Γαύδου, στην απέναντι όχθη του Αχέροντα που σε χωρίζει από το υπόλοιπο πλήθος», είναι μερικά από τα λόγια του.

Ο Γιώργος Γριντέλας, είναι 35 ετών και είναι εξερευνητής-ταξιδευτής και free camper. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πάτρα.

Οι γονείς του ανήκουν στην εργατική τάξη. Σπούδασε μηχανολόγος στα ΤΕΙ της Πάτρας, αλλά άφησε τη σχολή και ασχολήθηκε με τον πτηνοτροφικό τομέα που ήταν η αγάπη του, όμως αυτός ο κύκλος έκλεισε πλέον για εκείνον. Ο ίδιος, μίλησε στο Reader για τις δικές του ταξιδιωτικές ιστορίες, για τους φόβους που μας κρατούν δέσμιους, για τα όρια που πρέπει να σπάσουμε για να κατακτήσουμε την ελευθερία.

«Έναυσμα για να ξεφύγω απ' τον συμβατικό τρόπο ζωής, ήταν μια σειρά συνειδητοποίησεων για το τι πραγματικά έχει νόημα σε αυτήν τη ζωή. Μια ζωή που έχει αρχή και τέλος, αλλά το τέλος σε πολλούς από εμάς μοιάζει τόσο μακριά που το ξεχνάμε. Για εμένα πλέον, επειδή μέχρι τώρα έχω κάνει όλα όσα ήθελα εγώ να κάνω, και όχι όσα προσπαθούν άλλοι να με κάνουν να θέλω να κάνω, το νόημα το βρίσκω στο να γυρίσω τον πλανήτη. Όχι για να καυχιέμαι ότι το κατάφερα, αλλά επειδή η ουσία βρίσκεται στο ταξίδι και όχι στον προορισμό».

«Ίσως ακούγεται κλισέ, αλλά έχω διαλέξει εγώ τον τρόπο με τον οποίο θέλω να πεθάνω, δεν θα μου τον ορίσουν άλλοι. Απέχω πλέον συνειδητά από την όποια "πρόνοια του κράτους". Η ζωή στην πόλη είναι πολύ βαρετή, μέσα στη ρουτίνα. Τα χρόνια θα περάσουν και τότε ίσως κάποιοι αντιληφθούν πως δεν μπορούν πλέον να κάνουν τα πράγματα που πάντα ήθελαν».

«Δε θα αντιληφθούν όμως την ταχύτητα με την οποία τα χρόνια πέρασαν από μπροστά τους και δεν τα αξιοποίησαν όπως ήθελαν. Ευχαριστώ δε θα πάρω. Προτιμώ να ζήσω λίγα ακόμα χρόνια αλλά γεμάτα αναζήτηση, έρωτα και περιπέτεια, πάρα να αφήσω να φύγει από τα χέρια μου και να πάει χαμένο το δώρο της ζωής».

-Πως μια στιγμιαία σκέψη μπορεί να μετουσιωθεί σε πραξη; Είμαστε ανασταλτικά όντα μπροστά στο φόβο του αγνώστου;

«Ο καλύτερος τρόπος για να πεις κάτι είναι να το κάνεις, και αν κάτι μας εμποδίζει στο να κάνουμε πράγματα, είναι η οκνηρία. Νομίζουμε πως έχουμε άπλετο χρόνο, από αυτήν τη σκέψη προκύπτει και η αναβλητικότητα. Το ανθρώπινο ον, ειδικά στον δυτικό κόσμο, είναι γεμάτο από φόβους, φόβους που έχουν να κάνουν με τον θάνατο, φόβους του να μην έχεις, να μην κατέχεις κλπ και γι'αυτό έχει βρεί αποκούμπι σε κάθε είδους ναρκωτικά. Ο φόβος δρα ανασταλτικά στην ελευθερία του ατόμου, φόβος δεν είναι το σκοτάδι, φόβος είναι η ανάγκη που δεν έχεις πραγματικά ανάγκη».

-Ποια είναι τα συναισθήματά σου τη στιγμή που βάζεις μπρος για να ταξιδέψεις σε ένα καινούργιο μέρος;

«Τα συναισθήματα όταν ξεκινάς για να ταξιδέψεις σε ένα καινούργιο μέρος έχω μάθει να είναι ουδέτερα. Έμαθα να μην έχω προσδοκίες, ούτε από ανθρώπους ούτε από μέρη... οι προσδοκίες απογοητεύουν. Μπορείς να αφεθείς στο άγνωστο; Άστο να σε συνεπάρει, μην του πας κόντρα με τις προσδοκίες που έχεις φτιάξει. Άσε τα πράγματα να εξελιχθούν και απόλαυσε αυτή τη ροή, παρατήρησε και κράτα σημειώσεις, θα ανοίξει ένας καινούργιος κόσμος, και όχι αυτός ο οποίος είχες ήδη προκαθορίσει. Τι πιο μαγικό».

-Αγαπημένοι προορισμοί για κάμπινγκ – εντός ή εκτός χώρας;

«Αγαπημένος προορισμός δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει, συνήθως δεν πάω πολλές φορές στα ίδια μέρη. Μπορεί να βρεθείς σε ένα ποταμάκι, δίπλα σε μια λίμνη, να κατασκηνώσεις, να γνωρίσεις και άλλους ανθρώπους και όλα να είναι τόσο όμορφα».

-Μοναδική σου αποσκευή ένα σακίδιο και όχημά σου η μοτοσυκλέτα σου. Πώς χωράς τα πάντα μέσα σε αυτό;

«Η ζωή και το ταξίδι πάνω σε μια μοτοσυκλέτα σε μαθαίνει τη λιτότητα. Παίρνεις μαζί σου μόνο τα απολύτως απαραίτητα και αυτά προσπάθειες να είναι όσο το δυνατόν πιο μικρά και πιο ελαφριά. Υπάρχουν σκηνές κάμπινγκ που είναι ελαφριές αλλά κοστίζουν πιο ακριβά, κάτι δίνεις, κάτι παίρνεις είναι η φάση».

-Για σένα ποια είναι τα απολύτως απαραίτητα που θα πάρεις μαζί;

«Η σκηνή, ο υπνόσακος, τα σκεύη μαγειρικής, μια μικρή τσάντα με τα ήδη προσωπικής υγιεινής και ένα μικρό φαρμακείο, λίγα ρούχα και έφυγα! Εννοείται πως το πιο απαραίτητο αντικείμενο για κάποιον που ανεβαίνει σε δύο ρόδες είναι το κράνος».

-Θεωρείς ότι οι άνθρωποι τείνουμε να είμαστε πλεονέκτες και αναλωνόμαστε σε ανούσια και άχρηστα υλικα αγαθά;

«Η κουλτούρα του δυτικού πολιτισμού είναι τέτοια. Έχει τα υπέρ και τα κατά της. Ο υλισμός κινεί την οικονομία και γι'αυτό προστάζουν την πραγμάτωση τον ανθρώπων μέσα από την ύλη. Δεν θέλει πολύ σκέψη νομίζω να καταλάβουμε πως, αξίες όπως η αλληλεγγύη και ο σεβασμός είναι αυτές που έχουν πραγματικό νόημα. Οι ηδονές της σάρκας κρατούν για λίγο, οι ηδονές της ψυχής για πάντα».

-Με ποιο τρόπο καταφέρνεις να μειώνεις όσο το δυνατόν περισσότερο τα καθημερινά σου έξοδα και να βιοπορίζεσαι;

«Δεν είναι και δύσκολο. Μπορώ να ζήσω έχοντας λίγα ρούχα, ένα ζευγάρι παπούτσια, ένα μαγιό. Πριν καιρό άνοιξα την ντουλάπα μου. Χάρισα ρούχα που δεν φορούσα. Δεν καταναλώνω αλκοόλ και καπνό και πάντα υπολογίζω εάν αυτό που θέλω να αγοράσω, το έχω πραγματικά ανάγκη. Κοιτάξτε λίγο τα σώματα των περισσότερων από εμάς.... έχουμε αποθηκεύσει λίπος, ήδη καταναλώνουμε περισσότερο από αυτό που έχουμε πραγματικά ανάγκη. Και δεν μιλάω μόνο για τις θερμίδες».

-Έχουν υπάρξει δύσκολες στιγμές που έχεις ζήσει στα ταξίδια σου;

«Δύσκολες στιγμές δεν μπορώ να πω πως έχουν υπάρξει. Ίσως να ήταν ένα δεκαήμερο που εμένα στον Ερύμανθο και την τελευταία νύχτα έριχνε δυνατή βροχή και μετά χιόνι. Δυσκολεύτηκα να φύγω από εκεί με την μοτοσυκλέτα, αλλά το πιο δύσκολο ήταν ότι έπρεπε να καλύψω την σκηνή μου καλά και κάθε λίγο να χτυπάω την κορυφή της για να μην με πλακώσει το χιόνι».

-Προορισμός που θα ήθελες να πας;

«Προορισμός μου πλέον είναι της γης τα πέρατα. Ελπίζω να τα καταφέρω».

-Ποια είναι η σχέση σου με τα σόσιαλ μίντια και ποια η ανταπόκριση του κόσμου σε αυτό που κάνεις;

«Η σχέση μου με τα social media, δεν είναι αυτή που νομίζει ο κόσμος. Θυμάμαι στιγμές που έβαζα παράθυρο συνομιλίας με κάποιον άλλον στο TikTok και μετά δεν ήξερα πώς κλείνει! Δεν τρέχω πίσω από τα social, εάν προκύψει κάτι το ανεβάζω αλλά δεν είναι ο αυτοσκοπός μου να μένω επίκαιρος και να κρατάω αμείωτο το ενδιαφέρον για να έχω ακόλουθους. Ο κόσμος που με ακολουθεί έχει καταλάβει πως αυτό που ανεβάζω είναι αυθεντικό. Εάν πέσεις στην παγίδα των social, μπορεί και να χάσεις τη μαγεία του ταξιδιού».

-Θέλεις να μας πεις λίγα λόγια για το Trip With me; Τι ακριβώς είναι;

«Trip with me. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν τα ταξιδέψουν ή νομίζουν ότι δεν μπορούν τα ταξιδέψουν. Όπως και να έχει, το trip with me, σημαίνει ένα κάλεσμα στο ταξίδι, ένα νοητό κάλεσμα που για εμένα αν θες είναι και ένα στοίχημα, μπορώ από απόσταση να σε κάνω να νιώσεις ότι νιώθω; Επίσης, μπορώ να ενεργοποιήσω τον εγκέφαλό σου να δει λίγο παραπέρα από αυτό που κοιτάζεις, από αυτό που ακούς. Αυτό μπορεί να είναι και μια ενδοσκόπηση και όχι απαραίτητα τοπία».

-Κάποια tips επιβίωσης για κάποιον που θα τολμήσει πρώτη φορά να κάνει ελεύθερο κάμπινγκ;

«Έχω γράψει έναν μικρό οδηγό το blog μου για το τι χρειάζεσαι στο ελεύθερο κάμπινγκ. Δεν θεωρώ τον εαυτό που ειδικό σε θέματα επιβίωσης έτσι ώστε να δίνω συμβουλές. Εάν κάτι θα μπορούσα να πω, είναι να μην υπερεκτιμάτε τις δυνατότητές σας, καθώς και η φύση κρύβει κινδύνους. Η καλύτερη εκδρομή είναι αυτή κατά την οποία γυρίζεις σώος στο σπίτι σου».

-Εάν μπορούσες να δώσεις μία συμβουλή σε κάποιον που θέλει να αφήσει το πενθήμερο οκτάωρο και να γίνει full-time traveler, ποια θα ήταν αυτή;

«Θα μπορούσα να μιλάω επί ώρες. Θα προσπαθήσω να το συνοψίσω κάπως. Απαλλαχτείτε από τους φόβους. Οι φόβοι είναι αυτοί που μας κρατούν δέσμιους. Έχοντας υπόψην την πυραμίδα του Maslow, όπου σαν homo sapiens είμαστε μηχανές επιβίωσης, απαλλαχτείτε και από τους φόβους που μας έχουν φυτέψει. Τους φόβους της ύλης, τον φόβο του θανάτου. Πόσο νομίζετε ότι θα ζήσουμε; Μας έχουν κάνει να πιστεύουμε πως για να είμαστε "καλά" θα πρέπει να καταναλώνουμε και να κατέχουμε και όλη η ζωή μας είναι μέσα στο άγχος της πραγμάτωσης αυτών. Η ζωή περνάει γρήγορα, κάποια στιγμή το σώμα δε θα μπορεί όσο και αν η ψυχή θα το θέλει. Υπάρχει μια γραμμή, εάν την περάσεις θα είσαι ελεύθερος. Οι πιο πολλοί από εμάς ούτε κάν την πλησιάζουμε».

-Τι ετοιμάζεις τωρα;

«Αυτόν τον καιρό κάνω μια δικιά μου εκπομπή στο κανάλι μου στο YouTube που την έχω ονομάσει "Παράνομη Μεριά". Ο τίτλος είναι δανεικός από το ομώνυμο τραγούδι των Fundracar το οποίο με αγγίζει πλήρως.

Ταυτόχρονα όμως ετοιμάζομαι για το μεγάλο μου ταξίδι στην Αφρικανική Ήπειρο. Ένα ταξίδι μοναχικό με την μοτοσυκλέτα, χωρίς να ξέρω τη διάρκειά του, αφού σκοπό έχω να συναντήσω ντόπιους ανθρώπους και να μάθω από αυτούς πώς ζούν, την κουλτούρα τους, τον τρόπο ζωής τους. Θα μένω έξω και θα μαγειρεύω έξω, καθώς δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα για κάτι άλλο, αλλά και να υπήρχε δε θα το ήθελα. Ο φόβος είναι προσωρινός, το να μετανιώνεις για κάτι που δεν έκανες όμως κρατάει για πάντα».

Ευχαριστώ πολύ την Άντυ Κουκλάδα για τις όμορφες ερωτήσεις.

Βρείτε το άρθρο στο reader.gr