Η γυναίκα που ζει χωρίς ρεύμα!

Φτάνω στη Σούγια με πολλές προσδοκίες από τα λεγόμενα διαφόρων φίλων και γνωστών. Προσεγγίζω την παραλία σε μια προσπάθεια να βρω μια καβάτζα για να στήσω την σκηνή μου. Μάταια όμως...όλα είναι πιασμένα. Έκανα το πέρα- δώθε τρεις φορές για να σιγουρευτώ πως όντως δεν υπάρχει μέρος για να στήσω. Έχουν περάσει πάνω από δύο ώρες περιπλανώμενος και στους πίσω δρόμους της παραλίας με σκοπό να βρω ένα μέρος για να κοιμηθώ. Δεν με ένοιαζε να σου πω την αλήθεια... κάπου θα κοιμόμουν.

Aυτό το κάπου ήρθε με τη φράση "Ωραία μοτοσυκλέτα… τί κάνεις εδώ"? Μια γαλανομάτα, ξανθιά τύπισσα κάπου στα 60 με ένα βλέμμα ήρεμο με κοίταξε σαν να κατάλαβε πως δεν μου άρεσε και τόσο το μέρος. Ίσως να με είχε δει να ψάχνω να βρω ένα μέρος για να μείνω εκεί...δεν ξέρω ακριβώς, εγώ πρώτη φορά την έβλεπα μπροστά μου. Με ρώτησε λοιπόν τί κάνω...προς τα πού κινούμαι. Της είπα πως έψαχνα μέρος για να κοιμηθώ εδώ απόψε, πως δεν μου άρεσε τελικά και πως ήμουν έτοιμος να φύγω καθώς και αυτή με βρήκε επάνω στην μοτοσυκλέτα εκείνη τη στιγμή.

Μου έκανε πρόταση να την ακολουθήσω για να πάω να μείνω εκεί που έμενε και αυτή, σε ένα χωριό 20 λεπτά πιο μακριά όπου έχει στήσει ένα Yurt για να μένει. Στον Αζογυρέ της Κρήτης. Την ακολούθησα με το αυτοκίνητο. Μπορούσα να διακρίνω την αγωνία της από την αρχή για την φιλοξενία μου. Ήθελε να νιώθω άνετα.

Φτάσαμε στο μέρος της. Μου έκανε από την αρχή εντύπωση η διακόσμηση του χώρου, φαινόταν η καλλιτεχνική φλέβα που διαπερνούσε την ιδιοσυγκρασία της. Ξυπνούσαμε πολύ πρωί, μου έφτιαχνε για πρωινό poritz και αυτή έπινε καφέ, αγαπά τον καφέ.

Κοιμόμασταν ξανά όταν έπεφτε ο ήλιος. Το Yurt δεν έχει ρεύμα. Χρησιμοποιεί powerbank τα οποία θα τα φορτίσει εάν βρεθεί κάπου που να έχει ρεύμα καθώς και κάποια φωτοβολταϊκά. Η θέρμανση γίνεται με μια ξυλόσομπα και το μαγείρεμα με υγραέριο.

Η μεγάλη της αγάπη είναι η τέχνη. Η ίδια το αποκαλεί trash art. Ψάχνει για αντικείμενα σε σκουπιδότοπους. Μεταλλικοί τενεκέδες λαδιού, παλιά κάδρα και οτιδήποτε άλλο μπορείς να φανταστείς είναι τα υλικά αλλά και ο καμβάς της.

Δημιουργεί τέχνη από το πουθενά. Τέχνη ακόμα και από τα νεκρά κουφάρια των κατσικιών. Κρανία και κόκκαλα ζώων είναι επίσης ένα κομμάτι που φιλοτεχνεί με περίσσιο ζήλο. Τα κοιτούσα και έλεγα. Ζωή από τον θάνατο! Θυμάμαι τα λόγια της, Γιώργο μην ανησυχείς, εδώ είσαι ασφαλής.

Δείτε όλο το επεισόδιο με την Έβελυν στο παρακάτω βίντεο: