Σάββατο 11 Ιουνίου 2022
Έχει γίνει η πρόταση από τον Νίκο για ελεύθερο κάμπινγκ σε κάποιο ορεινό σημείο κάπου στα 822μ. υψόμετρο. Η πρόταση έχει γίνει νωρίτερα σε περίπτωση που δεν έφευγα για Ρώμη. Είμαι ακόμα Πάτρα λοιπόν. Ο Νίκος και η παρέα του είναι ήδη εκεί δύο ημέρες νωρίτερα. Εγώ έχω ξεμείνει σπίτι αφού ο καιρός είναι βροχερός και το προσεχώς Σαββατοκύριακο αναμένετε να έχει άστατο καιρό. Κοιτώ και ξανακοιτώ τα προγνωστικά καιρού στο διαδίκτυο και οι προβλέψεις παραμένουν δυσοίωνες. Το σπίτι όμως με "τρώει" και δε θέλω να μείνω άλλο μέσα. Παίρνω την απόφαση να ξεκινήσω με την Rebel με το σκεπτικό πως ακόμα και αν βρέξει κατά την διαδρομή θα είναι και αυτό μια εμπειρία όπως αυτή στο ταξίδι μου για Κροατία. Το ότι μου αρέσει η ταλαιπωρία είναι κάτι που ακούω κάπου κάπου στον κοντινό μου κύκλο και εγώ απαντώ: αυτά έχεις να τα θυμάσαι και να τα λες! Δε το βλέπω σαν ταλαιπωρία από την δικιά μου σκοπιά αλλά ως κάτι το οποίο θα με βγάλει από την ζώνη άνεσης που ήδη ζω.
Το καινούργιο σακίδιο στην πλάτη με όλα τα απαραίτητα. Γκαζάκι για μαγείρεμα, λούξ, την κούπα που με συνοδεύει πάντα γαντζωμένη στο σακίδιο, υπνόσακος, ρουχισμός, τρόφιμα για να μοιραστώ με τους υπόλοιπους και σκηνή, σκηνή; Φορτώνω κάτι λίγα ακόμα στα σαμάρια της Rebel και ξεκινάω. Ο καιρός βροχερός, αλλά ακόμα δε βρέχει.
Πίσω και δεξιά μου με βροχή που με πλησιάζει. Μετά από μία ώρα οδήγησης ο Νίκος ακούει τον ήχο της εξάτμισης από μακριά καθώς ανέβαινα στα ορεινά, πλησιάζω το σημείο όμως την ίδια στιγμή πλησίαζε και η βροχή. Ένα γρήγορο τηλεφώνημα από τον Νίκο για περαιτέρω οδηγίες τοποθεσίας και ξανά γκάζια. Η Rebel βγήκε από την άσφαλτο και πλέον συνέχιζε σε δύσβατο κατσικόδρομο ώσπου φθάνω σε ένα μεγάλο ξέφωτο όπου στην άκρη του είχαν λουφάξει οι υπόλοιποι. Με το που έφτασα ξεκίνησε η βροχή. Κουκούλωσα την μοτοσυκλέτα με έναν πράσινο μουσαμά για μην βρέχεται μιας και τον βρήκα εκεί εύκαιρο.
Δε θα μπω σε λεπτομέρειες ονομάτων, ήμασταν περίπου οκτώ άτομα.
Το μέρος εκεί είχε ήδη κάποια μεγάλα ξύλινα παγκάκια και τραπέζια όπου πάνω από αυτά είχαν απλώσει τα παιδιά έναν μεγάλο μουσαμά για τις ανάγκες στέγασης σε περίπτωση βροχής ο οποίος και χρειάστηκε. Με υποδέχονται καθώς δε γνώριζα κανέναν από την παρέα και καθίσαμε όλοι μαζί κάτω από τον μουσαμά μέχρι να περάσει η βροχή.
Η νύχτα ήδη έπεφτε αφού εκεί είχα φθάσει απόγευμα. Η συννεφιά βοηθούσε το σκοτάδι και το πυκνό πευκόδασος που είχαμε για καταφύγιο χάριζε στην ατμόσφαιρα ακόμα περισσότερη σκοτεινιά. Ευτυχώς η βροχή σταμάτησε μετά από 40 λεπτά και από τότε, παρά τις προβλέψεις, δεν μας επισκέφθηκε ξανά.
Σκηνές ολόγυρα από τον μουσαμά και αιώρες από δέντρο σε δέντρο. Μια αυτοσχέδια μπάρα ανάμεσα σε δύο πεύκα αποτέλεσε το μπαρ για τα ποτά και τις κουβέντες μας. Ούζο,τσίπουρο, κρασί.
Η νύχτα είχε πέσει για τα καλά.
- Έλα να σου βάλω κάτι να πιεις, μου λέει ο Νίκος.
Μου προσέφερε ούζο με χυμό λεμόνι αφού συναισθηματικά δεν ήμουν και στα καλύτερα μου. Εγώ ούζο δεν πίνω, τουλάχιστον μέχρι τότε, αλλά από τότε έχει γίνει το αγαπημένο μου κοκτέιλ. Το ούζο με την λεμονάδα είχε αρχίσει να κυλάει στο αίμα μου και σιγά σιγά ένας προς ένας αποχωρούσαν στις σκηνές για την βραδινή κατάκλιση. Κάποιοι σκέφτηκαν να κοιμηθούν έξω στις αιώρες αλλά η προηγούμενη νεροποντή τους άλλαξε γνώμη.
Είχε έρθει και η ώρα μου να κοιμηθώ αλλά ούτε την μικρή μου σκηνή δεν είχα βγάλει από το σακίδιο. Κοιτούσα και ξανακοιτούσα τον μουσαμά που κάλυπτε την μηχανή μου, και τα δυο μαζί σχημάτιζαν ένα τρίγωνο. Δεν ήθελα να κοιμηθώ σε σκηνή παρότι ο καιρός ήταν βροχερός.
Πιστός στο ραντεβού μου με το χώμα, κατάλοιπο ή νοσταλγία της Σαμοθράκης;, ξεκινάω να τεντώνω τον μουσαμά με λίγο σχοινί που είχα. Έριξα και ένα στρώμα γυμναστικής που είχα μαζί μου πάνω στις πευκοβελόνες ως αυταπάτη στρώματος, μπήκα στον υπνόσακο για να παραμείνω ζεστός μιας και το κρύο είχε ήδη κάνει την παρουσία του αισθητή. Η Γη ήταν έτοιμη να με αγκαλιάσει και εγώ άλλο που δεν περίμενα πώς και πώς αυτήν τη στιγμή.
Την καρδία σου την ακούς λοιπόν όταν στη Γη ακουμπάς.
Αυτήν τη φράση την έχω δανειστεί από ένα τραγούδι του Νικήτα Κλίντ ( ξες τί'σαι για με). Πρώτη φορά που κοιμήθηκα έξω στη στο έδαφος ήταν στη Σαμοθράκη κάποιες συννεφιασμένες νύχτες του Σεπτέμβρη το 2021. Δεν είναι μόνο η επαφή με τη Γη. Γίνεσαι ένα με το σύμπαν, κατανοείς πως είσαι κομμάτι του και όχι κάτι ξεχωριστό. Επιστρέφεις ή μάλλον αγκαλιάζεις το σημείο που θα καταλήξεις, ακόμα και αν δε το θες δεν έχεις επιλογή λόγω του νόμου της βαρύτητας. Η αστερόσκονη από την οποία αποτελείσαι θα ακουμπήσει στην Γη.
Δεν ξέρω το γιατί αλλά έξω στο ύπαιθρο κοιμάμαι καλύτερα, χωρίς διακοπές ύπνου, ήρεμα και ωραία παρόλο που είμαι εκτεθειμένος χωρίς έστω κάποιο νοητό κατάλυμα να με χωρίζει από την υπόλοιπη ατμόσφαιρα. Ανοίγεις τα μάτια σου και δε βλέπεις τοίχους. Στο πρόσωπο σου θα νιώσεις το αεράκι που σηκώθηκε ξαφνικά από τον δικό του ύπνο για να πάει λίγο παραπέρα. Τίποτα δεν σε εμποδίζει να ακούσεις το θρόισμα των φύλλων ή το κάλεσμα της κουκουβάγιας στο δέντρο που βρίσκεται πάνω από σένα. Οι ήχοι της πόλης εξαφανισμένοι και πάλι όμως νιώθεις τόσο οικεία. Η φύση σε αγκαλιάζει. Εκεί που περίμενες πως δε θα μπορείς να κοιμηθείς ξυπνάς μόνο με την ανατολή του ήλιου.
Κυριακή 12 Ιουνίου 2022
Ξύπνησα και μπροστά μου έβλεπα το όμορφο δασάκι ενώ ταυτόχρονα ένιωθα την μυρωδιά της πευκοβελόνας. Η rebel ακόμα δίπλα μου χωρίς κανένα παράπονο. Ο Νίκος έφτιαξε ελληνικό καφέ. Εμένα η σχέση μου με τον καφέ δεν είναι και η καλύτερη αλλά η κούπα μου είναι πλέον για όλες τις χρήσεις. Άνοιξα το πακέτο με τα κριτσίνια για να συνοδεύσουν τους καφέδες μας αφού σίγα σιγά ξυπνούσαν όλοι.
Στο μπαλκόνι, που δεν είναι κάτι άλλο παρά μόνο η άκρη του γκρεμού που μας χάριζε την υπέροχη θέα της θάλασσας, είχαμε βάλει τα καρεκλάκια και εντελώς αμίλητοι πίναμε τον καφέ μας.
Η Έλενα και ο Βασίλης ανέλαβαν να μαγειρέψουν φακές, ανάλατες. Δεν πρόσθεσα όμως καθόλου αλάτι. Ενώ είχα μαζί μου ατομικό πιάτο,έβαλα φακές μέσα στο άδειο κονσερβοκούτι από τα φαγωμένα ντολμαδάκια, έτσι δεν θα χρειαζόταν να πλύνω κάποιο σκεύος.
Το βράδυ έφτασε ξανά. Ούζο με λεμονάδα και πάγο ξανά στην κούπα μου. Όλοι μαζί γύρω από το "μπαρ" να συζητούμε περί έρωτα και σχέσεων. Προσωπικά έχω βαρεθεί αυτήν την κουβέντα αφού πάνω κάτω στο ίδιο συμπέρασμα φτάνεις, στην ίδια κατάληξη. Δε θα κρύψω την απογοήτευση που νιώθω όταν ακούω ανθρώπους, και ειδικά άνδρες, να λένε πως κάπου εκεί έξω υπάρχει ο ένας και μοναδικός σύντροφος για όλους αφού αυτή η πεποίθηση είναι προ'ι'όν της δυτικής πόπ κουλτούρας.
Στον Νίκο χρωστάω μια ξύλινη ταμπέλα πυρογραφίας με το επιγραφή "feelings".
Comments