Μια άδεια αλάνα με ομίχλη ολόγυρα. Χωρίς τη βοήθεια του ηλεκτρικού φωτισμού δεν θα φαινόταν ούτε και αυτή. Όπως δε φαίνεται και κάποιος, όπως δεν ακούγεται και κάτι. Ούτε ένα μηχανοκίνητο, περίεργο! Μόνο κάποιες σταγόνες που πέφτουν από τα φθινοπωρινά φύλλα, απομεινάρι της βροχής. Πέφτουν και καταλήγουν ξανά πάνω σε φύλλα, ίσως λίγο πιο κίτρινα από τα προηγούμενα.
Μα πού πήγαν όλοι, κοιμούνται? Πού είναι τα παιδιά που έπαιζαν μέχρι πριν λίγες ημέρες σε αυτό το πάρκο? Και αυτό που φαίνεται σαν ομίχλη είναι σίγουρα ομίχλη? Θα μπορούσε να είναι καπνός από τα τζάκια μιας και ήδη ξέρουμε πως είναι φθινόπωρο ή καπνός από τα κλαριά που καίγονται από την φετινή ελαιοσυγκομιδή. Τί είναι αυτό που θα ορίσει το πότε γίνονται οι εργασίες και το πότε τα παιδιά θα κλείσουν πίσω τους την πόρτα του σπιτιού, αφήνοντας τις σχολικές υποχρεώσεις για βγουν στη αλάνα? Μα φυσικά η ώρα. Τί ώρα είναι λοιπόν?
Το ανθρώπινο είδος δραστηριοποιείται σε ώρες που περιέχουν ηλιακό φως, ως επί το πλείστον. Εάν είναι περασμένη η ώρα σίγουρα δεν θα δεις παιδιά να παίζουν. Και εντάξει τα παιδιά, ούτε ένα ζευγαράκι να καθεται αγκαλιά? Ούτε ένα ζευγαράκι που έσμιξε πρίν λίγες μέρες και ζει ακόμα μέσα στις ημέρες πάθους? Ούτε ένα ζευγαράκι, σε ένα από τα πολλά παγκάκια, για να πει το τελευταίο του αντίο, και ύστερα να συνεχίσουν ως μονάδες τον δρόμο τους με τον έναν λίγο έως πολύ πιο πληγωμένο από τον άλλον? Τίποτα από αυτά. Ούτε οι υπάλληλοι του δήμου, που δουλεύουν στη συγκομιδή απορριμάτων αργά τη νύχτα, έχουν εμφανιστεί με το ογκώδες και ταυτόχρονα θορυβώδες όχημα. Ούτε καν αυτό ακούγεται έστω από τα πιο μακρινά οικοδομικά τετράγωνα να πλησιάζει.
Εάν όμως η ώρα δεν είναι περασμένη?
Αυτό το ερώτημα με έφερε σε αυτές τις σκέψεις. Γιατί τόση εγκατάλειψη? Μέχρι και οι καμπουριασμένες μπασκέτες μοιάζουν στοιχειωμένες, τί έγινε και η πόλη εγκαταλείφθηκε, εάν όντως εγκαταλέιφθηκε έτσι ξαφνικά? Οι σκέψεις μου έτρεξαν σε περιοχές της γης όπου μαίνεται πόλεμος, με τον πιο κοντινό σε εμάς αυτόν στη Ουκρανία. Από την κρίση των αγγλόφωνων στο Καμερούν και την Ισλαμιστική εξέγερση στη Μοζαμβίκη μέχρι τον Συριακό εμφύλιο και τον πόλεμο στη Λιβύη. Όλα έχουν κοινό παρανομαστή το φόβο, τον εγκλεισμό και την εγκατάληψη.
Νιώθεις τυχερός που δεν γεννήθηκες στον λάθος τόπο, την λάθος στιγμή...την λάθος ώρα?
Commentaires